(برای خواندن کل داستان به ادامه ی مطلب بروید)

وقتی مانـدی تا آخر بمان...

این تن خســـــــته است..

از نیـــــمه رفتن ها....

از نیـــــمه ماندن ها...!

دختر: دوست دختر جدیدت خوشگله؟(از من خوشگل تره؟)

پسر: آره.(اما تو هنوز زیباترینی برام)

دختر: شنیدم دختر شوخ طبعیه..(درست اون چیزی که من نبودم)

پسر: آره همینطوره( اما در مقایسه با تو هیچی نیست)

دختر: خب امیدوارم شما باهم بمونید(اتفاقی که برای ما رخ نداد)

پسر: منم برای تو آرزوی خوشبختی دارم(چرا این پایان رابطه ما شد؟؟)

دختر: خب من دیگه باید برم( قبل از اینکه گریم بگیره)

پسر: آره منم همینطور(امیدوارم گریه نکنی)

دختر: خدافظ (دوستت دارم دلم برات تنگ میشه)

پسر: خدافظ (هیچ وقت عشقت از قلبم بیرون نمیره)

 ...........................................................................................................................

هیچ کس در لحظه های تنهایی ، تنها نیست . شیطان زانو به زانوی او نشسته است .

اگر شیطان نبود ، آدم ، آدم نمی شد.

شیطان پس از شش هزار سال عبادت ، صندلی آسمانی اش را از دست داد. صندلی های زمینی چه قدر معتبرند ؟

شیطان اهل محکم کاری است ، تا بر قلب ها قفل نزند ، بیرون نمی رود .

اگر ما نبودیم شیطان هنوز آسمان نشین بود .شیطان را ما بیچاره کرده ایم !

هیچ کس به تنهایی بیهودگی ، تن نمی دهد مگر آن که شیطان همنشین خلوت اوست .

وقتی اراده ها تعطیل می شوند ، شیطان تصمیم می گیرد و اراده می راند .

شیطان برای ورود به سرزمین قلب ، به هیچ کس گذرنامه نشان نمی دهد .

امید «برادر» ایمان است و یأس ، «پسر» شیطان.

آن که عشق نورزد  ، به هیچ نیرزد

عشق سرمایه تهیدستان است .

هر که عاشق نیست ، لایق زندگی نیست ، تنها  عاشقان ، لذت حیات را ادراک می کنند.

طوری بمیریم که مزارمان معبد دل های عاشق باشد .

سرچشمه ی اشک عاشقان ، از ارتفاعات رازآلود ملکوت است .

تنها با لبانی که وضو دارند ، از عشق حرف بزنیم .

هشت در بهشت را یک کلید می گشاید : عشق

هنوز و همیشه عشق ، مهمترین سوژه ی زندگی است .

مطمئن باشید تنها عشق می تواند مشکل عقل را حل کنید

آن لحظه ای که عاشقانه بمیری ، زندگی متولد می شود

عاشق شدن ، عاقلانه ترین تصمیمی است که می توانیم بگیریم .

اگر شیوه ی عاشقی ندانیم ، هیچ درس به درد بخوری در زندگی نیاموخته ایم .

اگر “عاشق” نیستید لااقل عاشقان را دوست بدارید .

زندگی ، دستاویز شیطان است وقتی به ریسمان خدا چنگ نزنیم.

هر روز وقتی زندگی را از سر خط می نویسیم باید گوشه چشمی به انتهای خط داشته باشم تا کج ننویسیم.

اگر در چشم هایمان زندگی بدرخشد و در قلب هایمان زمزمه شود ، دست هایمان مسیحایی خواهد شد.

ما چه قدر دروغ زندگی می کنیم ؛ هر روز مرگ را تمرین می کنیم و به تهمت ، نام زندگی بر آن می گذاریم .

بسیاری از آدم ها ، در گم گشتگی و در چرخش کسالت بار در مدار تکرار ، چیزی به نام زندگی را متهمند .

ناخواسته هایی که در زندگی انسان اتفاق می افتند بیش از خواسته های تحقق یافته ی او هستند .

هر روز قطاری از فرصت ها در ایستگاه زندگی سوت می کشد ، دستی تکان بده .

این راست است که بعضی دروغ زندگی می کنند اما دروغ است که نمی توان راست زندگی کرد.

آرزوی رسیدن به جهان برتر است که زندگی در زمین را قابل تحمل می سازد .

وقتی از ساحل آشوب زده ی زندگی می گذری ، سعی کن کمتر به کف ها چشم بدوزی.

زندگی ، یعنی یگانه شدن بیگانه ها ، قرآن آب را حیات دانسته است و آب ، محصول یگانگی اکسیژن و هیدروژن است .

اگر اندکی به حادثه های تمام شده ی زندگی فکر کنیم . حادثه های تازه ، چندان آشوب زده مان نخواهد کرد

ساز زندگی ، تنها با زیر و بم ها کوک می شود .

وقتی دو روز مساوی داشتن «بازندگی» است ، زندگی با سال های مکرر و یکسان را چه باید نامید ؟

عارفانه زیستن ، صادقانه به دیگران پیوستن و عاشقانه رفتن «اضلاع مثلث » کمالند.

هیچ دروغی ، بزرگتر از انکار خدا نیست .

وقتی گوش ها به «دروغ» عادت کنند ، زبان ها به «فریب» ، تن خواهند داد.

آینه ها دروغ نمی گویند ، ما خیلی زودتر از تقویم ها ، کهنه می شویم .

تعارف ها ، دروغ های متعارف زندگی ما هستند .

راه حل مشکلات جهانی ، جدایی «دروغ» و «سیاست» و پیوند دین و سیاست است .

لازمه ی سیاست ، دروغ گفتن نیست . لازمه ی دروغ گفتن ، سیاست کاری است .

سیاست ، دروغ نیست . اما دروغ ، رایج ترین سکه ی بازار سیاست است .

دروغ همیشه «گفتنی » نیست ، گاه «زیستنی» است ، بعضی ها یک عمر دروغ زندگی می کنند.

یکی از دروغ های هر روزه ، ستون تسلیت روزنامه هاست که در آن جا همه می نویسند : پس از تو اشک و غم ، روز و شب با من است . پس

انفجار این همه قهقهه در زمین از کیست ؟

چشم ها دروغ نمی گویند  ، ما «دیده ها» را غلط تفسیر می کنیم.

انسان ، این کوچک بزرگ ، وقتی با زمین قهر می کند ، با خدا آشتی کرده است . وقتی به خاک رو می کند فرشتگان به او پشت می کنند.

بالا رفتن قیمت طلا ، گواه ارزان شدن بهای انسان است.

هر چه انسان در سطح ، خود را می گستراند ، قبرستان قلب های مرده ، گسترده می شود .

روان شناسی ، بیش و پیش از آنکه انسان را تحلیل کند ، تجزیه می کند .

فرصت فروشان ، زیان کارترین انسان هایند ، دیگران کالا می بازند و اینان هستی.

هر که در جهان نمی گنجد  ،انسان است .

زمین برای انسان است اما انسان برای زمین نیست.

هر کس غریب عالم خاک شد ، آشنای عالم پاک می شود .

گروهی تصمیمش چیه؟



گفت اول باید برنامه زمانی رو ببینه، ظاهرا برنامه دست یکی از دانشجوها به اسم فیلیپ بود.



پرسیدم فیلیپ رو میشناسی؟



کاترینا گفت آره، همون پسری که موهای بلوند قشنگی داره و ردیف جلو میشینه!



گفتم نمیدونم کیو میگی!

گفت …



همون پسر خوش تیپ که معمولا پیراهن و شلوار روشن شیکی تنش میکنه!



گفتم نمیدونم منظورت کیه؟



گفت همون پسری که کیف وکفشش همیشه ست هست باهم!



بازم نفهمیدم منظورش کی بود!



اونجا بود که کاترینا تون صداشو یکم پایین آورد و گفت فیلیپ دیگه، همون پسر مهربونی که روی ویلچیر میشینه…



این بار دقیقا فهمیدم کیو میگه ولی به طرز غیر قابل باوری رفتم تو فکر،



آدم چقدر باید نگاهش به اطراف مثبت باشه که بتونه از ویژگی های منفی و نقص ها چشم پوشی کنه…



چقدر خوبه مثبت دیدن…



یک لحظه خودمو جای کاترینا گذاشتم ، اگر از من در مورد فیلیپ میپرسیدن و فیلیپو میشناختم، چی میگفتم؟



حتما سریع میگفتم همون معلوله دیگه!!



وقتی نگاه کاترینا رو با دید خودم مقایسه کردم خیلی خجالت کشیدم…



شما چی فکر میکنید؟



چقد عالی میشه اگه ویژگی های مثبت افراد رو بیشتر ببینیم و بتونیم از نقص هاشون چشم پوشی کنیم”

نظر خودتان را راجع به كمبود غذا در ساير كشورها صادقانه بيان كنيد؟



و جالب اینکه كسي جوابي نداد

چون



در آفريقا كسي نمي دانست 'غذا' يعني چه؟



اددر آسيا كسي نمي دانست 'نظر' يعني چه؟



در اروپاي شرقي كسي نمي دانست 'صادقانه' يعني چه؟



در اروپاي غربي كسي نمي دانست 'كمبود' يعني چه؟



و در آمريكا كسي نمي دانست 'ساير كشورها' يعني چه؟

 شكار ميمون در آفريقا اين است كه شكارچي به محل اقامت ميمونها مي رود و بدون توجه به

آنها در سوراخ كوچكي در يك سنگ بزرگ مقداري خوراكي مي ريزد و دور مي شود ميمونهاي

گرسنه و كنجكاو دستشان را به درون سوراخ مي برند و خوراكيها را در مشت خود مي ريزند

اما دهانه سوراخ كوچكتر از آن است كه مشت ميمون از آن خارج شود. ميمون وحشت زده

مي شود و تقلا مي كند تا خسته شود اما هرگز مشت بسته خود را باز نمي كند تا رها شود.

ذهن انسان هم گاه مانند مشت بسته ميمون است،تقلا مي كند و بي تاب مي شود و روي

يك مسئله قفل مي شود در حالي كه چاره در رها كردن و آزادي از قيد و بندهاي ذهن است

همه کس در نظرش شیرین است

تهمت کفر به عاشق نزنید

عاشقی پاکترین آئین است

پرمعنی ترین کلمه((ما)) است…آن را به کار بر

.
عمیق ترین کلمه((عشق)) است…به آن ارج بده.

بی رحم ترین کلمه(( تنفر)) است…با آن بازی نکن.

خودخواهانه ترین کلمه((من)) است…از آن حذر کن.

نا پایدارترین کلمه((خشم)) است.آن را فرو بر.

بازدارنده ترین کلمه((ترس)) است…با آن مقابله کن.

با نشاط ترین کلمه ((کار)) است…به آن بپرداز.

پوچ ترین کلمه((طمع)) است…آن را بکش.

سازنده ترین کلمه((صبر)) است…برای داشتنش دعا

شبیه عشق می شوم

شبیه عشق می شوم

شبیه دانه های برف، شبیه مجنون

شبیه حافظه خاطره ها

برف می بارد، مثل تمام آن روزهایی که گذشت

خداست که بر زمین جاریست، در این روزهای سیاه، برف می بارد

برای فراموش کردن سیاهی، برف می بارد

برای دیدن دوباره قهقهه کودکان، برای ما ، برای آدم برفی ها

من نگاه می کنم

برف زیباست، شبیه قلب مهربان توست

 
کاری برای تخت

تختی برای خواب

خوابی برای جان

جانی برای مرگ

مرگی برای یاد

یادی برای سنگ
.

.

.

این بود زندگی. . . ؟.

حسین پناهی

تقدیم به مرحوم منوچهر آتشی شاعری از خطه ی جنوب – استان بوشهر – 

 
در این دنیای وانفسا

كدامین تكیه گه را تكیه گاه خویشتن سازم

نمیدانم

نمی دانم خداوندا.

در این وادی كه عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.

كدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم

نمی دانم خداوندا

به جان لاله های پاك و والایت نمی دانم

دگر سیرم خداوندا.

دگر گیجم خداوندا

خداوندا تو راهم ده.

پناهم ده .

امیدم خداوندا

.
كه دیگر نا امیدم من و میدانم كه نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستمبار است و لیكن من

نمیدانم

دگر پایان پایانم.

همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و می دانم كه آخر بغض پنهانم مرا بی جان

و تن سازد.

چرا پنهان كنم در دل؟

چرا با كس نمی گویم؟

چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟

همه یاران به فكر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند

ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . كه دردم را فرو ریزد

دگر هنگامه ی تركیدن این درد پنهان است

خداوندا نمی دانم

نمی دانم

و نتوانم به كس گویم

فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم. دلی بی آب و گل دارم

به پو چی ها رسیدم من

به بی دردی رسیدم من

به این دوران نامردی رسیدم من

نمیدانم

نمی گویم

نمی جویم نمی پرسم

نمی گویند

نمی جوند

جوابی را نمی دانم

سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند

چرا من غرق در هیچم؟

چرا بیگانه از خویشم؟

خداوندا رهایی ده

كللام آشنایی ده

خدایا آشنایم ده

خداوندا پناهم ده

امیدم ده

خدایا یا بتركان این غم دل را

و یا در هم شكن این سد راهم را

كه دیگر خسته از خویشم

كه دیگر بی پس و پیشم

فقط از ترس تنهایی

هر از گاهی چو درویشم

و صوتی زیر لب دارم

وبا خود می كنم نجوای پنهانی

كه شاید گیرم آرامش

ولی آن هم علاجی نیست

و درمانم فقط درمان بی دردیست

و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانش هست

بلکه.....

هم شأن تو باشد

من فقط نگرانم

که در شلوغی آن دنیا

مادرم را پیدا نکنم ...

می خندم !

تظاهـــــر به شادی میکنم !

حرف میزنم مثل همه ...
اما ...

خیلی وقت است مرده ام !

خیلی وقت است دلم می خواهد روزه ی سکوت بگیـرم !

دلم می خواهد ببارم ...

و کسی نپرسد چرا ... !

این روزها فقط ادای زنده ها را در میاورم

از خدا پرسیدم:

چطور می توان بهتر زندگی کرد؟

گفت:گذشته ات را بدون هیچ تاسفی بپذیر.

بااعتماد زمان حال را بگذران.

وبدون هیچ ترسی برای آینده آماده شو.

شک هایت را باور نکن.

زندگی شگفت انگیز است فقط اگر بدانی که....

خدا با توست

وقتــــــي "رفتــــــي" تا آخــــــر "بــــــرو" . . .

وقتــــــي "مانــــــدي" تا

آخــــر "بمــــان" . . .

ايــــــن تــــــن ... خستــــــه ســــــت !

از نيــــــمه رفــــــتن ها..

از نيــــــمه مانـــــدن ها

 

یکی دلش به صد دل بنده..

یکی صد دل به یک دل بنده..

یکی یه دل به یه دل میبنده و تا اخرش پایبنده..

یکی دل به هیچکی نمیبنده..

یکی نمی دونه دلش به کی بنده..

یکی هر بار به یکی دل میبنده..

یکی دل میبنده تا بخنده..

یکی هم دلش مثه من اکبنده..مونده به کی دل ببنده..!

!
 

استادی درشروع کلاس درس، لیوانی پراز آب به دست گرفت. آن را بالا گرفت که همه ببینند از شاگردان پرسید: به نظر شما وزن این لیوان چقدر است؟ شاگردان جواب دادند: 50 گرم ، 100 گرم ، 150 گرم

استاد گفت: من هم بدون وزن کردن، نمی دانم دقیقا“ وزنش چقدراست. اما سوال من این است: اگر من این لیوان آب را چند دقیقه همین طور نگه دارم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ شاگردان گفتند: هیچ اتفاقی نمی افتد.
استاد پرسید: خوب، اگر یک ساعت همین طور نگه دارم، چه اتفاقی می افتد؟ یکی از شاگردان گفت: دست تان کم کم درد میگیرد. حق با توست... حالا اگر یک روز تمام آن را نگه دارم چه؟
شاگرد دیگری گفت: دست تان بی حس می شود. عضلات به شدت تحت فشار قرار میگیرند و فلج می شوند. و مطمئنا“ کارتان به بیمارستان خواهد کشید و همه شاگردان خندیدند.
استاد گفت: خیلی خوب است. ولی آیا در این مدت وزن لیوان تغییرکرده است؟
شاگردان جواب دادند: نه
پس چه چیز باعث درد و فشار روی عضلات می شود؟ درعوض من چه باید بکنم؟ شاگردان گیج شدند. یکی از آنها گفت: لیوان را زمین بگذارید. استاد گفت: دقیقا“ مشکلات زندگی هم مثل همین است. اگر آنها را چند دقیقه در ذهن تان نگه دارید. اشکالی ندارد. اگر مدت طولانی تری به آنها فکر کنید، به درد خواهند آمد.
اگر بیشتر از آن نگه شان دارید، فلج تان می کنند و دیگر قادر به انجام کاری نخواهید بود. فکرکردن به مشکلات زندگی مهم است.. اما مهم تر آن است که درپایان هر روز و پیش از خواب، آنها را زمین بگذارید. به این ترتیب تحت فشار قرار نمی
گیرند، هر روز صبح سرحال و قوی بیدار میشوید و قادر خواهید بود از عهده هرمسئله و چالشی که برایتان پیش می آید، برآیید!

 اميدوار بودم که با من حرف بزني،حتي برای چند کلمه

، نظرم را بپرسي يا براي اتفاق خوبي که ديروز درزندگي

ات افتاد ، از من تشکر کني!!! اما متوجه شدم که خيلي

مشغولي ، مشغول انتخاب لباسي که مي خواستي

بپوشي. وقتي داشتي اين طرف و آن طرف مي دويدي

تا حاضر شوي…. فکر مي کردم چند دقيقه اي وقت داري

که بايستي و به من بگويي: سلام!!! اما تو خيلي

مشغول بودي. يک بار مجبور شدي منتظر بشوي و براي

مدت يک ربع کاري نداشتي جز آنکه روي يک صندلي

بنشيني. بعد ديدمت که از جا پريدي.خيال کردم مي

خواهي با من صحبت کني؛اما به طرف تلفن دويدي و در

عوض به دوستت تلفن کردي تا از آخرين شايعات با خبر

شوي! تمام روز با صبوري منتظر بودم. با آن همه کارهاي

مختلف گمان مي کنم که اصلاً وقت نداشتي با من حرف

بزني. متوجه شدم قبل از نهار هي دور و برت را نگاه مي

کني،شايد چون خجالت مي کشيدي که با من حرف

بزني،سرت را به سوي من خم نکردي . تو به خانه رفتي

و به نظر مي رسيد که هنوز خيلي کارها براي انجام

دادن داري. بعد از انجام دادن چند کار،تلويزيون را روشن

کردي.نمي دانم تلويزيون را دوست داري يا نه؟ در آن

چيزهاي زيادي نشان مي دهند و تو هر روز مدت زيادي

از روزت را جلوي آن مي گذراني؛ در حالي که درباره هيچ

چيز فکر نمي کني و فقط از برنامه هايش لذت مي

بري... باز هم صبورانه انتظارت را کشيدم و تو در حالي

که تلويزيون را نگاه مي کردي،شام خوردي؛ و باز هم با

 من صحبت نکردي. موقع خواب...،فکر مي کنم خيليپ

خسته بودي. بعد از آن که به اعضاي خانواده ات شب به

خير گفتي ، به رختخواب رفتي وفوراً به خواب رفتي!

اشکالي ندارد. احتمالاً متوجه نشدي که من هميشه در

کنارت و براي کمک به تو آماده ام. من صبورم، بيش از

آنچه تو فکرش را مي کني. حتي دلم مي خواهد يادت

بدهم که تو چطور با ديگران صبور باشي. من آنقدر

دوستت دارم که هر روز منتظرت هستم. منتظر يک سر

تکان دادن، دعا، فکر، يا گوشه اي از قلبت که متشکر

باشد. خيلي سخت است که يک مکالمه يک طرفه

داشته باشي. خوب،من باز هم منتظرت هستم؛سراسر

پر از عشق تو...به اميد آنکه شايد امروز کمي هم به من

وقت بدهي.

دوست و دوستدارت: خدا

فروکنی؟ میشه بیای و به

دختر جونت بگی غذاشو بخوره؟

روزنامه را به کناری انداختم و بسوی آنها رفتم.

تنها دخترم آوا بنظر وحشت زده می آمد. اشک در چشمهایش پر شده بود

ظرفی پر از شیر برنج در مقابلش قرار داشت.

آوا دختری زیبا و برای سن خود بسیار باهوش بود.

گلویم رو صاف کردم و ظرف را برداشتم و گفتم، چرا چند تا قاشق گنده نمی خوری؟

فقط بخاطر بابا عزیزم. آوا کمی نرمش نشان داد و با پشت دست اشکهایش را پاک کرد و گفت:

باشه بابا، می خورم، نه فقط چند قاشق، همه شو می خوردم. ولی شما

باید…. آوا مکث کرد.

بابا، اگر من تمام این شیر برنج رو بخورم، هرچی خواستم بهم میدی؟



دست کوچک دخترم رو که بطرف من دراز شده بود گرفتم و گفتم، قول

میدم. بعد باهاش دست دادم و تعهد کردم.

ناگهان مضطرب شدم. گفتم، آوا، عزیزم، نباید برای خریدن کامپیوتر یا یک

چیز گران قیمت اصرار کنی.

بابا از اینجور پولها نداره. باشه؟

نه بابا. من هیچ چیز گران قیمتی نمی خوام.

و با حالتی دردناک تمام شیربرنج رو فرو داد.

در سکوت از دست همسرم و مادرم که بچه رو وادار به خوردن چیزی که

دوست نداشت کرده بودن

عصبانی بودم.

وقتی غذا تمام شد آوا نزد من آمد. انتظار در چشمانش موج میزد.

همه ما به او توجه کرده بودیم. آوا گفت، من می خوام سرمو تیغ بندازم. همین یکشنبه.

تقاضای او همین بود.

همسرم جیغ زد و گفت: وحشتناکه. یک دختر بچه سرشو تیغ بندازه؟

غیرممکنه. نه در خانواده ما. و مادرم با صدای گوشخراشش گفت، فرهنگ

ما با این برنامه های تلویزیونی داره کاملا نابود میشه.

گفتم، آوا، عزیزم، چرا یک چیز دیگه نمی خوای؟ ما از دیدن سر تیغ خورده

تو غمگین می شیم.

خواهش می کنم، عزیزم، چرا سعی نمی کنی احساس ما رو بفهمی؟

سعی کردم از او خواهش کنم. آوا گفت، بابا، دیدی که خوردن اون شیربرنج

چقدر برای من سخت بود؟

آوا اشک می ریخت. و شما بمن قول دادی تا هرچی می خوام بهم بدی.

حالا می خوای بزنی زیر قولت؟

حالا نوبت من بود تا خودم رو نشون بدم. گفتم: مرده و قولش.

مادر و همسرم با هم فریاد زدن که، مگر دیوانه شدی؟

آوا، آرزوی تو برآورده میشه.

آوا با سر تراشیده شده صورتی گرد و چشمهای درشت زیبائی پیدا کرده بود .

صبح روز دوشنبه آوا رو به مدرسه بردم. دیدن دختر من با موی تراشیده در

میون بقیه شاگردها تماشائی بود. آوا بسوی من برگشت و برایم دست

تکان داد. من هم دستی تکان دادم و لبخند زدم.

در همین لحظه پسری از یک اتومبیل بیرون آمد و با صدای بلند آوا را صدا

کرد و گفت، آوا، صبر کن تا من بیام.

چیزی که باعث حیرت من شد دیدن سر بدون موی آن پسر بود. با خودم

فکر کردم، پس موضوع اینه.

خانمی که از آن اتومبیل بیرون آمده بود بدون آنکه خودش رو معرفی کنه

گفت، دختر شما، آوا، واقعا

فوق العاده ست. و در ادامه گفت، پسری که داره با دختر شما میره پسر منه.

اون سرطان خون داره. زن مکث کرد تا صدای هق هق خودش رو خفه کنه.

در تمام ماه گذشته هریش نتونست به مدرسه بیاد. بر اثر عوارض جانبی

شیمی درمانی تمام موهاشو از دست داده.

نمی خواست به مدرسه برگرده. آخه می ترسید هم کلاسی هاش بدون

 اینکه قصدی داشته باشن

مسخره ش کنن .

آوا هفته پیش اون رو دید و بهش قول داد که ترتیب مسئله اذیت کردن بچه

ها رو بده. اما، حتی فکرشو هم

نمی کردم که اون موهای زیباشو فدای پسر من کنه .

آقا، شما و همسرتون از بنده های محبوب خداوند هستین که دختری با

چنین روح بزرگی دارین.

سر جام خشک شده بودم. و… شروع کردم به گریستن. فرشته کوچولوی

من، تو بمن درس دادی که فهمیدم عشق واقعی یعنی چی؟

خوشبخت ترین مردم در روی این کره خاکی کسانی نیستن که

آنجور که می خوان زندگی می کنن. آنها کسانی هستن که

خواسته های خودشون رو بخاطر کسانی که دوستشون دارن تغییر میدن

شدن، لنگه کفشش از پایش درآمد و در فاصله بین قطار و سکو افتاد.

وقتی از یافتن کفشش در آن موقعیت ناامید شد، فورا لنگه دیگر کفشش را نیز درآورد و همان جایی که

لنگه کفش اولی افتاده بود،انداخت.

در مقابل حیرت و سوال اطرافیانش توضیح داد:"ممکن است فقیری لنگه کفش را پیدا کند، پیش خود

گفتم بک جفت کفش بهتر است یا یک لنگه کفش؟؟؟

مادر و پدر داشتند تلویزیون تماشا می کردند که مادر گفت: " من خسته ام و دیگه دیروقته میرم که

بخوابم".

مادربلند شد ، به آشپزخانه رفت و مشغول تهیه ساندویچ های ناهار فردا شد ، سپس ظرف ها را شست ،

برای شام فردا از فریزر گوشت بیرون آورد ، قفسه ها رامرتب کرد ، شکرپاش را پرکرد ، ظرف ها را

خشک کرد و در کابینت قرار داد و کتری را برای صبحانه فردا از آب پرکرد.

پیراهنی را اتو کرد و دکمه لباسی را دوخت. اسباب بازی های روی زمین را جمع کرد و دفترچه تلفن را

سرجایش در کشوی میز برگرداند. گلدان ها را آب داد، سطل آشغال اتاق را خالی کرد و حوله خیسی را

روی بند انداخت.
 

بعد ایستاد و خمیازه ای کشید . کش و قوسی به بدنش داد و به طرف اتاق خواب به حرکت درآمد، کنار

میز ایستاد و یادداشتی برای معلم نوشت، مقداری پول را برای سفر شمرد و کنارگذاشت و کتابی را که

زیر صندلی افتاده بود برداشت.
 

بعد کارت تبریکی را برای تولد یکی از دوستان امضا کرد و در پاکتی گذاشت ، آدرس را روی آن نوشت

و تمبرچسباند ؛ مایحتاج را نیز روی کاغذ نوشت و هردو را درنزدیکی کیف خودقرارداد. سپس دندان هایش رامسواک زد.

پدر گفت: (فکرکردم، گفتی داری میری بخوابی) و مادر گفت:(درست شنیدی دارم میرم). سپس چراغ

حیاط راروشن کرد و درها را بست.

پس ازآن به تک تک بچه ها سرزد، چراغ ها راخاموش کرد، لباس های به هم ریخته را به چوب رختی

آویخت، جوراب های کثیف را درسبد انداخت، با یکی از بچه ها که هنوز بیداربود و تکالیفش را انجام می

داد گپی زد، ساعت را برای صبح کوک کرد، لباس های شسته شده در ماشین لباسشویی را پهن کرد،

جاکفشی را مرتب کرد و شش چیز دیگر را به فهرست کارهای مهمی که باید فردا انجام دهد ، اضافه کرد.

سپس به دعا و نیایش نشست.

درهمان موقع پدر تلویزیون را خاموش کرد و گفت: (من میرم بخوابم) و بدون توجه به هیچ چیز دیگری،

دقیقاً همین کار را انجام داد!

پرستار مجبور شد چند بار حرفش را تکرار کند تا بیمار چشمانش را باز کند.

پیرمرد به سختی چشمانش را باز کرد و در حالیکه بخاطر حمله قلبی درد میکشید جوان یونیفرم پوشی که

کنار چادر اکسیژن ایستاده بود را دید و دستش را بسوی او دراز کرد و سرباز دست زمخت او را که در

اثر سکته لمس شده بود در دست گرفت وگرمی محبت را در آن حس کرد...

پرستار یک صندلی برایش آورد و سرباز توانست کنارتخت بنشیند و تمام طول شب آن سرباز کنار تخت

نشسته بود و در حالیکه نور ملایمی به آنها میتابید،دست پیرمرد را گرفته بود و جملاتی از عشق و

استقامت برایش میگفت.

پس از مدتی پرستار به او پیشنهاد کرد که کمی استراحت کند ولی او نپذیرفت.

آن سرباز هیچ توجهی به رفت و آمد پرستار، صداهای شبانه بیمارستان، آه و ناله بیماران دیگر و صدای

مخزن اکسیژن رسانی نداشت و در تمام مدت با آرامش صحبت میکرد و پیرمرد در حال مرگ بدون آنکه

چیزی بگوید تنها دست پسرش را در تمام طول شب محکم گرفته بود...

در آخر، پیرمرد مرد و سرباز دست بیجان اورا رها کرد و رفت تا به پرستار بگوید.

منتظر ماند تا او کارهایش را انجام دهد.

وقتی پرستار آمد و دید پیرمرد مرده، شروع کرد به سرباز تسلیت و دلداری دادن ولی سرباز حرف او را

قطع کرد و پرسید: این مرد که بود؟

پرستار با حیرت جواب داد : پدرتون ؟!

سرباز گفت: نه اون پدر من نیست، من تا بحال اورا ندیده بودم !!!

پرستار گفت: پس چرا وقتی من شما را پیش او بردم چیزی نگفتید؟

سرباز گفت: میدونم اشتباه شده بود ولی اون مرد به پسرش نیاز داشت و پسرش اینجا نبود و وقتی دیدم

او آنقدر مریض است که نمیتواند تشخیص دهد من پسرش نیستم و چقدر به وجود من نیاز دارد تصمیم

گرفتم بمانم.

در هر صورت من امشب آمده بودم اینجا تا آقای ویلیام گری را پیدا کنم.

پسر ایشان کشته شده و من مامور شدم تا این خبر را به ایشان بدهم. راستی اسم این پیرمرد چه بود؟

پرستار در حالیکه اشک در چشمانش حلقه زده بود گفت: ویلیام گری!!!

نظر یادتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــون نــــــــره!

صورتش به شدت درد گرفته بود بدون هیچ حرفی روی شن نوشت: « امروز بهترین دوستم مرا سیلی

زد».
آنها به راهشان ادامه دادند تا به چشمه ای رسیدند و تصمیم گرفتند حمام کنند

.
ناگهان دوست سیلی خورده به حال غرق شدن افتاد. اما دوستش او را نجات داد.

او بر روی سنگ نوشت:« امروز بهترین دوستم زندگیم را نجات داد .»

دوستی که او را سیلی زده و نجات داده بود پرسید:« چرا وقتی سیلی ات زدم ،بر روی شن و حالا بر

روی سنگ نوشتی ؟» دوستش پاسخ داد :«وقتی دوستی تو را ناراحت می کند باید آن را بر روی شن

بنویسی تا بادهای بخشش آن را پاک کند. ولی وقتی به تو خوبی می کند باید آن را روی سنگ حک کنی

تا هیچ بادی آن را پاک نکند...»

دوستان عزیز نظر یادتون نره!!

سلام به همه دوستان عزیزم....امروز یه پست با سه داستان باحال و جالب از خاطرات وینستون چرچیل

 گذاشتم براتون.امیدوارم خوشتون بیاد و نظر یادتون...نـــــــره!!

داستان اول:(گور بابات!)

یه روز چرچیل در مجلس عوام سخنرانی داشت.

یه تاکسی می گیره، وقتی به محل می رسن، به راننده میگه

اینجا منتظر باش تا من برگردم.
 

راننده میگه
 

نمیشه، چون میخوام برم خونه و سخنرانی چرچیل را گوش کنم.

چرچیل از این حرف خوشش میاد وبه راننده ۱۰ دلارمیده.

راننده میگه:

گور بابای چرچیل، هر وقت خواستی برگرد!

*********************************************

داستان دوم:(حاضرجوابی)

نانسى آستور – (اولین زنى که در تاریخ انگلستان به مجلس عوام بریتانیاى کبیر راه یافته و این موفقیت

را در پى سختکوشى و جسارتهایش بدست آورده بود) -

روزى از فرط عصبانیت به وینستون چرچیل رو کرد و گفت:

من اگر همسر شما بودم توى قهوه‌تان زهر مى‌ریختم.

چرچیل (با خونسردى تمام!!!!!):

من هم اگـر شوهر شما بودم مى‌خوردمش..

*********************************************

داستان سوم:(بازم حاضرجوابی!!!)

میگن یه روز چرچیل داشته از یه کوچه باریکی که فقط امکان عبور یه نفر رو داشته... رد می شده…

که از روبرو یکی از رقبای سیاسی زخم خورده اش می رسه…

بعد از اینکه کمی تو چشم هم نگاه می کنن… رقیبه می گه

من هیچوقت خودم رو کج نمی کنم تا یه آدم احمق از کنار من عبور کنه…!!!

چرچیل در حالیکه خودش رو کج می کرده… می گه:

ولی من این کار رو می کنم!

تنها بازمانده یک کشتی شکسته توسط جریان آب به یک جزیره دورافتاده برده شد، او با بیقراری به درگاه خداوند دعا می‌کرد تا او را نجات بخشد، او ساعتها به اقیانوس چشم می‌دوخت، تا شاید نشانی از کمک بیابد اما هیچ چیز به چشم نمی‌آمد.
سرآخر ناامید شد و تصمیم گرفت که کلبه ای کوچک خارج از ساحل بسازد ....

تا از خود و وسایل اندکش را بهتر محافظت نماید، روزی پس از آنکه از جستجوی غذا بازگشت، خانه کوچکش را در آتش یافت، دود به آسمان رفته بود، بدترین چیز ممکن رخ داده بود، او عصبانی و اندوهگین فریاد زد: «خدایا چگونه توانستی با من چنین کنی؟»


صبح روز بعد او با صدای یک کشتی که به جزیره نزدیک می‌شد از خواب برخاست، آن می‌آمد تا او را نجات دهد.


مرد از نجات دهندگانش پرسید: «چطور متوجه شدید که من اینجا هستم؟»
آنها در جواب گفتند: «ما علامت دودی را که فرستادی، دیدیم!»

پدر پرسید : آیا به زندگی آن ها توجه کردی ؟
پسر پاسخ داد: فکر می کنم !
پدر پرسید : چه چیزی از این سفر یاد گرفتی ؟
پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت : فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آن ها چهار تا . ما در حیاط مان فانوس های تزئینی داریم و آن ها ستارگان را دارند . حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آن ها بی انتهاست !
در پایان حرف های پسر ، زبان مرد بند آمده بود . پسر اضافه کرد : متشکرم پدر که به من نشان دادی ما واقعأ چقدر فقیر هستیم !

هدی که یکی از همکلاسی های باهوش کلاسمونه هم تند و سریع گفت : بیچاره مردمی که قهرمان ندارند !

آقای دکتر ... با بی تفاوتی گفت : خانم محبی ! این نظر شخصی شماست !! و خواست از کلاس بره بیرون که هدی

گفت : این جمله من نیست ، این جمله حکیم ارد بزرگ در کتاب سرخ است

استادمون هم گفت : من نه نظریه قاره کهن حکیم و نه کهکشان اندیشه و نه حتی جملاتش را قبول ندارم ... و هدی هم

گفت : این نظر شخصی شماست !

استاد بد اخلاقمون آتیش گرفت : وایساد و با صورت و گوش های سرخ ، نیم ساعت هر چی فحش و دری وری به دهنش

می رسید به حکیم ارد بزرگ داد !

من هم که عاشق افکار ارد بزرگم داغون شدم چند بار دستم رو بردم بالا که به استاد بگم بابا ول کنین چرا بحث رو

شخصی کردین ! چرا بجای استدلال نظری ، فحش میدین ؟! اما آقای به اصطلاح دکتر بی ادب نزاشت حرفمو بزنم ...

وقتی که در کلاس رو محکم کوبید و رفت همکلاسی ها دور صندلی هدی که اشک دور چشای قشنگش جمع شده بود

رو گرفتن و می گفتن انتقام ما رو از این مردک گرفتی ! دم حکیم گرم !!! یکی از پسرای کلاس گفت : ارزش قهرمان رو

الان می فهمیم دو ترمه این جناب استاد پدر هممون رو در آورده اما امروز پدر خودش درآمد چون ما قهرمانی مثل خانم

محبی داشتیم . هدی خندش گرفت جالب بود چشماش پر اشک اما لبهاش می خندید ...

آره به قول حکیم ارد بزرگ :

بیچاره مردمی که قهرمان ندارند .